មេឃ
មេក សំ. បា. ( ន. ) ចំហាយដែលកើតជាទឹកអណ្ដែតឯអាកាស, ពពក : មេឃងងឹត, មេឃទូទឹម, មេឃមីរ ។ លំហអាកាសខាងលើដែលល្ហល្ហេវ : ផ្កាយពេញមេឃ ។ មេឃទ្វារ (មេឃៈទ្វា) ចន្លោះពពក, ផ្ទៃមេឃ (ព. កា.) ។ មេឃនាទ (មេឃៈនាត) សូរផ្គរលាន់ ។ នាមដើមរបស់ឥន្រ្ទជិតជាបុត្រនៃក្រុងរាពណ៍ (ក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍) ។ មេឃបុប្ផា ឬ មេឃបុស្ប (មេឃៈបុប-ផា ឬ--បុស) ផ្ការបស់មេឃ គឺភ្លៀង (ព. កា.) ។ មេឃមណ្ឌល (មេឃៈមន់ឌល់) មណ្ឌលមេឃ (ជើងមេឃ) ។ មេឃវណ្ណ (មេឃៈវ័ន) ព័ណ៌មេឃ, សម្បុរផ្ទៃមេឃ (សំដៅមេឃប្រក្រតីដែលមានព័ណ៌ខៀវ) ។ មេឃសព្ទ (មេឃៈស័ប) សូរមេឃគ្រហឹម, ផ្គរលាន់ ។