រង្វង់
ខ្មែរ[កែប្រែ]
និរុត្តិសាស្ត្រ[កែប្រែ]
មកពីផ្នត់ដើម រ'ង- + ្វង់ ‘វង់’ > រង្វង់។
នាម[កែប្រែ]
រង្វង់
- ទីឱកាសក្នុងវង់មូល។
- ឧ: រង្វង់មាត់ល្អី។
- (ធរណីមាត្រ) សំណុំនៃចំណុចនៅក្នុងប្លង់មួយ ដែលមានចម្ងាយថេរពីចំណុចនឹងមួយនៃប្លង់នោះ។
បច្ចេកសព្ទដកស្រង់[កែប្រែ]
បំណកប្រែ[កែប្រែ]
ឯកសារយោង[កែប្រែ]
- ព្រឹត្តិបត្រក្រុមប្រឹក្សាជាតិភាសាខ្មែរ
- វចនានុក្រមជួនណាត
ធ្នាក់[កែប្រែ]
រង្វង់
- សំគាល់ចំណុចក្ដោបក្បែរ ជុំវិញពេលណាមួយ។ ប្រើនៅពីមុខ កម្មទេសកាលពេល។
- ឧ: រង្វង់ឆ្នាំ២០១៣ ខ្ញុំបានទៅលេងនៅកំពង់សោមបានម្ដង។
- សំគាល់ចំណុចក្ដោបក្បែរ ជុំវិញទីកន្លែងមួយដែលគេផ្ដោតលើជាបរិមណ្ឌល។ ប្រើនៅពីមុខកម្មទេសកាលកន្លែង។
- ឧ: រង្វង់បរិវេណសាលារៀន យើងឃើមានអ្នកលក់ច្រើនត្រៀបត្រា។