សម្បជញ្ញៈ
ស័ម-ប៉ៈ-ជ័ញ-ញៈ បា. ;សំ. ( ន. ) (សម្បជញ្ញ; សំប្រជ្ញ, សំប្រជ្ញា ឬ សម្រ្ប--) សេចក្ដីដឹងខ្លួន, ការមិនភ្លេចខ្លួន, ការប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច; ការត្រិះរិះរំពឹងដឹងខ្លួនជាដរាប : មានសម្បជញ្ញៈ, ច្រើនប្រើជា សតិសម្បជញ្ញៈ ស្មារតី និងសេចក្ដីដឹងខ្លួន : បព្វជិតគួរមានសតិសម្បជញ្ញៈជានិច្ច (ព. ពុ.) ។