សិល្ប

ពីWiktionary

សិល-ប៉ៈ សំ.; បា. ( ន. ) (ឝិល្ប; សិប្ប) សិប្បៈ ។ រៀន​សិល្ប៍ រៀន​សិប្បៈ ។ អ្នក​សិល្ប៍ អ្នក​ចេះ​សិប្បៈ ។ ខ្មែរ​ហៅ​សំដៅ​ចំពោះ​មនុស្ស​ក្បត់​ផែនដី ដែល​ប្រកាស​ខ្លួន​ថា​ជា​អ្នក​ខ្លាំង​ពូកែ ឬ​ថា​ជា​អ្នក​បុណ្យ ដឹក​នាំ​ប្រជាជន​អ្នក​ឆោត​ល្ងង់​ឲ្យ​ចុះ​ចូល​ខ្លួន​ហើយ​តាំង​ក​ជា​ទ័ព (ដូច​យ៉ាង​អាចារ្យ​ស្វា, ពោធិ៍​កំបោរ ជាដើម) : កើត​មាន​អ្នក​សិល្បិ៍​ទៅ​តាំង​សិល្ប៍​នៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ស្ងាត់ ។ សិល្ប​ករ, សិល្ប​ការ ឬ សិល្ប​ការិន ដូច​គ្នា​នឹង សិប្ប​ករ, សិប្ប​ការ ឬ សិល្ប​ការី (ម. ព. សិប្ប) ។ សិល្ប​ជីវិកា ដូច​គ្នា​នឹង សិប្ប​ជីវិកា (ម. ព. សិប្ប) ។ សិល្ប​ជីវិន ដូច​គ្នា​នឹង សិប្ប​ជីវី (ម. ព. សិប្ប) ។ សិល្ប​វិទ អ្នក​ចេះ​សិល្បៈ (សិប្ប​វិទូ) ។ សិល្ប​វិទ្យា ឬ សិល្ប៍​វិជ្ជា ការ​ចេះ​សិល្បៈ; ចំណេះ​ជាង (សិល្ប​សាស្រ្ត) ។ សិល្ប​សាលា, សិល្ប​គ្រឹះ ឬ សិល្បគារ (សំ. ឝិល្ប + អគារ “ផ្ទះ; រោង”) រោង​រៀន​សិល្បៈ; រោង​ការ (សិប្ប​សាលា) ។ សិល្ប​សាស្រ្ត ឬ សិល្ប៍​សាស្រ្ត ក្បួន​រៀន​សិល្បៈ; ចំណេះ​ជាង ។ សិល្ប៍​សាស្រ្ត​វិទ្យាការ ការ​ចេះ​សិល្ប​សាស្រ្ត ។ ខ្មែរ​ច្រើន​ហៅ​សំដៅ​ចំពោះ​មន្ត​អាគម​ផ្សេង​ៗ ។ សិល្ប​សិក្សា ការ​រៀន​សិល្បៈ; ការ​រៀន​ធ្វើ​ជាង ។​សិល្បាករ (សំ. សិល្ប + អាករ “ទី​កើត; អណ្តូង;...”) ទី​កើត​សិល្បៈ; កន្លែង​បង្កើត​សិល្បៈ ។ល។ (ម. ព. សិប្ប ផង) ។ សិល្បៈ ឬ សិល្ប៍