សុស
បា.; សំ. ( កិ. ) (សុស; ឝុឞ “ស្ងួត, ក្រៀម; ជ្រប់, សញ្ជប់សញ្ជឹង; ក្រៀមក្រំ; ស្រពោនស្រពាប់; ទ្រមឹងទ្រមើយ”) ឆេះទៅជាផេះ; ឆេះផុយ ។ កិ. វិ. ឬ គុ. ដែលឆេះទៅជាផេះ; ដែលឆេះផុយ : ឆេះសុស; កំបោរថ្មសុស ។
( កិ. វិ. ឬ គុ. ) សព្វ; ដាស, ដាសពាស, ពាសពេញ ឬពេញពាស; រខុញ; សព្វអន្លើ, សព្វសាច់ : ដើរសុសដី, ឮសុសសព្វ ។ មុខអុតស៊ីសុស មុខមានស្នាមអុតរខុញឬដាសពាស ។ សុសបរទ (ព. ប្រ.) សុសដូចជាបរទស៊ីគ្មានសល់សាច់, សុសសព្វឥតសល់: ដើរសុសបរទ, កណ្ឌៀរស៊ីសុសបរទ ។ សុសសព្វ សព្វអន្លើ : ដើរសុសសព្វ ។ សុសសាច់ សព្វសាច់, មិនសល់សាច់ : ឈឺសុសសាច់, ដំបៅសុសសាច់ ។ សុសសាយ ឬ សាយសុស សាយសព្វអន្លើ, លេចឮសព្វអន្លើ : ឮសុសសាយ (ម. ព. សុស ១ កិ. ផង) ។