ជើង​ទើន

( ន. ) ជើង​គំនរ​ដី ឬ​ពំនូក​ដី​ខ្ពស់​ដែល​គេ​ច្រុះ​ដោយ​ឈើ​ខ្លឹម​ឬ​ក្រាក់​ជា​ជើង​ខឿន​បន្ទាយ​ឬ​ប្រាសាទ​ឬ​វិហារ​ជាដើម : ជើង​ទើន​ប្រាសាទ (សំ. ឧទ្វាប; បា. ឧទ្ទាប) ។