ជៀស្ឋជ័យ
ជៀសជៃ សំ.; បា. ( គុ. ឬ ន. ) (ជេ្យស្ឋ + ជយ; ជេដ្ឋ + ជយ) ដែលជាធំបំផុត, ចម្រើនបំផុត, ជាចម្បង, ជាច្បងទាំងមានជ័យជម្នះផង; ឬមានជ័យជម្នះលើអ្នកដែលជាច្បង (ពាក្យសម្រាប់ប្រើក្នុងកាព្យ) : បពិត្រព្រះបាទជៀស្ឋជ័យ សូមស្ដេចវិលវៃ កុំបីបង្អង់នៅយូរ ។ ប្រើជា ជេស្ឋជ័យ ក