ឌុន

ស. ( គុ. ឬ ន. ) (ដុល្យ អ. ថ. ឌុន; កា្លយ​មក​ពី សំ. បា. តុល្យ) ដែល​ស្មើ​គា្ន, ដែល​ស្រប​គ្នា, ដូច​គ្នា : ពាក្យ​ឌុន​គ្នា, សេចក្ដី​ឌុន​គ្នា (មិន​សូវ​ប្រើ) ។ ម. ព. តុល្យ និង តុល្យាធិករណៈ ផង ។