ទីឃ
--ឃៈ ដូចគ្នា បា. ( គុ. ) (ទីឃ; ទីឃ៌) វែង, អង្វែង, ដែលស្ថិតនៅបានយូរ ។ ន. ស្រៈមានសំឡេងវែង, សម្រាប់ប្រើខាងភាសាបាលី មាន៥ តួ គឺ អា, ឦ, ឩ, ឯ, ឱ; សម្រាប់ប្រើខាងភាសាសំស្ក្រឹតមាន ៩ តួគឺ អា, ឦ, ឩ, ឬ, ឮ, ឯ, ឰ, ឱ, ឪ; សម្រាប់ប្រើខាងភាសាខ្មែរមាន ១៣ តួគឺ អា, អី, អឺ, អូ, អួ, អើ, អឿ, អៀ, អេ, អែ, អៃ, អោ, អៅ; ស្រៈទាំងប៉ុណ្ណោះហៅថា ស្រ ទីឃៈ ឬ ទីឃសរៈ ។ ព. ផ្ទ. រស្ស ឬ រស្សៈ ឬក៏ រស្សសរៈ ។ ទីឃកាល (ទីឃៈ--) ន. (បា.; សំ. ទីឃ៌កាល) កាលវែង, កាលអង្វែង ។ ទីឃជាតិ (ទីឃៈជាត) ន. (បា.; សំ. ទីឃ៌ជាតិ) សត្វមានដងខ្លួនវែង (ពស់); ពួកសត្វគោកក្ដី ទឹកក្ដី ដែលមានដងខ្លួនវែងឥតជើង ជាសត្វលូនទាំងប៉ុន្មានហៅដោយរួបរួមថា ទីឃជាតិ ដូចគ្នា ។ ទីឃទស្សី (ទីឃៈទ័ស-សី) ន. ឬ គុ. (ទីឃទរ្សិន៑) អ្នកឃើញហេតុវែង, អ្នកឃើញកាលវែង គឺអ្នកដែលមានញាណដ៏វិសេសអាចឃើញហេតុ, ឃើញដំណើរដែលនឹងមានក្នុងអនាគត : ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ជាទីឃទស្សី ។ បើស្រ្តីជា ទីឃទស្សិនី ។ ទីឃនិកាយ (ទីឃៈ--) ន. (បា.) ឈ្មោះគម្ពីរដើមបង្អស់នៃព្រះសុត្តន្តបិដក ។ ទីឃនិទ្រា (ទីឃៈនិត-ទ្រា) ន. (សំ. ទីឃ៌និទ្រា; បា. ទីឃនិទ្ទា) ដំណើរដេកអង្វែង (ដេកលែងក្រោក) គឺមរណៈឬរូបដែលស្លាប់ហើយ ។ ទីឃមទ្ធាន (ទីឃៈម័តធាន) ន. (បា. ទីឃ + អទ្ធាន) កាលវែង, កាលអង្វែង (ជាវេវចនៈនៃ ទីឃកាល) ។ ទីឃរោគី (ទីឃៈ--) ន. ឬគុ. (បា.; សំ. ទីឃ៌រោគិន៑) អ្នកមានរោគយូរអង្វែង គឺអ្នកដែលមានជំងឺទំជាប់តត្រំតត្រើយមើលមិនជា (ព. សា. ហៅថា មនុស្សមានជំងឺសង់ផ្ទះ) ។ បើស្ត្រីជា ទីឃរោគិនី ។ ទីឃសរ ឬ ទីឃសរៈ (ទីឃសៈរ៉ៈ ដូចគ្នា) ន. (បា. ទីឃស្សរ, សំ. ទីឃ៌ស្វរ) ស្រៈមានសំឡេងវែង ។ ទីឃាយុ ន. ឬ គុ. (បា.; សំ. ទីឃ៌ាយុស៑) អាយុវែង; ដែលមានអាយុយឺន ។ ទីឃាវុធ (--វុត) ន. (បា.; សំ. ទីឃ៌ាយុធ < ទីឃ៌ + អាយុធ) អាវុធវែងឬអាវុធមានផ្លែវែង (ដាវ) ។ បើប្រើតាមអំណាចរូបសព្ទដែលប្រែថា អាវុធវែង, ទោះបីកាំភ្លើង ក៏ហៅថា ទីឃាវុធ បានដែរ ។ ទីឃៈ