ទុគ្គត
ទុក-គត់ ឬ ទុក-គៈ តៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ទុគ្គត; ទុគ៌ត) ដែលដល់នូវសេចក្ដីលំបាក គឺដែលទ័លក្រ, ដែលក្រីក្រទ្រព្យ, ដែលខ្សត់ទ្រព្យ : មនុស្សទុគ្គត ។ ទុគ្គតបណ្ណាការ (ទុក-គៈតៈប៉័ន-ណា-កា) ន. (បា.; សំ. ទុគ៌ត + បណ៌ាការ) បណ្ណាការ, ភ័ស្ដុភារ (តង្វាយ, ជំនូន) របស់អ្នកក្រីក្រ : វត្ថុទាំងនេះជាទុគ្គតបណ្ណាការរបស់យើងខ្ញុំ...។ ទុគ្គតបុរស (ទុក-គៈតៈ បុរ៉ស់) ន. (បា. ក្ល.; បា. ទុគ្គតបុរិស; សំ. ទុគ៌ត + បុរុឞ) បុរសខ្សត់ទ្រព្យ : ធ្វើម្ដេច ខ្លួនខ្ញុំជាទុគ្គតបុរស...។ ទុគ្គតភាព (ទុក-គៈតៈភាប) ន. (បា. ក្ល.; បា. ទុគ្គតភាវ; សំ. ទុគ៌ត + ភាវ) ភាព, បែបបទ, សណ្ដាប់, សណ្ដាប់ធ្នាប់នៃអ្នកកម្សត់, សេចក្ដីក្រីក្រ : រកស៊ីតាមទុគ្គតភាព, ចេះប្រើឫកពាសមគួរតាមទុគ្គតភាព ។ ទុគ្គតមនុស្ស (ទុក-គៈតៈមៈនុស) ន. (បា.; សំ. ទុគ៌ត + មនុឞ្យ) : មនុស្សខ្សត់ទ្រព្យ : ខ្ញុំក្រឡេកទៅឃើញពួកទុគ្គតមនុស្ស លើកដៃច្រូងស្រែកសុំទាន ក៏កើតមានសេចក្ដីអាណិតទន់ចិត្ត...។ ទុគ្គតា (ទុក-គៈតា) ន. ស្រ្តីទុគ៌ត, ស្រ្តីទ័លក្រ ។ ទុគ្គតាហារ (ទុក-គៈ--) ន. (បា. ទុគ្គត + អាហារ; សំ. ទុគ៌ត + អាហារ) អាហាររបស់អ្នកខ្សត់ទ្រព្យ ឬអាហារសម្រាប់អ្នកក្រីក្រ : ភោជននេះជាទុគ្គតាហារ, យើងជាអ្នកទ័លក្រលំបាក, កុំរើសអើងពេក, ត្រូវបរិភោគតែទុគ្គាហារទៅ ! ...។ ទុគ្គតៈ