នៈរិន បា.; សំ. ( ន. ) (នរេន្ទ្រ) អ្នកដែលជាធំលើអស់ជន, ដែលជាម្ចាស់នៃមនុស្ស (ក្សត្រទ្រង់រាជ្យ) ។
