បច្ច័យ
ប៉័ច-ចៃ បា.; សំ. ( ន. ) (បច្ចយ; ប្រត្យយ) ហេតុជាទីអាស្រ័យតគ្នា; ទំនង, លំអាន; ហេតុដែលនាំឲ្យផលប្រព្រឹត្តទៅ ។ល។ គ្រឿងអាស្រ័យសម្រាប់បព្វជិត (ម. ព. ចតុប្បច្ច័យ) ។ ព. វ. អក្សរដែលចុះផ្សំខាងចុងធាតុ (កិរិយាសព្ទ) នៃភាសាបាលី ឬ សំស្រ្កឹត, ដូចជា នាយក, មកពី នី “នាំ, ដឹកនាំ” និង ណ្វុ-បច្ច័យ ផ្លាស់ជា អក៑ ផ្សំជា នាយក ន. “អ្នកនាំ, អ្នកដឹកនាំ”; ស្ត្រីជា នាយិកា ដោយបញ្ចូល ឥ (អាគម) និង អា-បច្ច័យ មកផ្សំផង (សម្រាប់ឥត្ថីលិង្គ) ។ បារ. ហៅ Suffixe ។