បាក់
( កិ. ) ភ្លាត់, ឃ្លាត, ខ្ទេចខុសពីប្រក្រតី ឬពីទីទំនងដើម (ចំពោះតែអ្វីៗដែលរឹង, ដែលស្រួយ) : បាក់ឆ្អឹង ឬ ឆ្អឹងបាក់, បាក់ដៃ ឬ ដៃបាក់, បាក់ជើង ឬ ជើងបាក់ បាក់រទេះ ឬ រទេះបាក់...។ បាក់កុម្ពណ្ឌ ខ្លាចរាងចាលរអាដូចជាពួកកុម្ព័ណ្ឌ (កុម្ភណ្ឌ) ដែលបាក់ស្បាត ខ្លាចពួកទេវតាឬខ្លាចពួកអសុរ ។ បាក់កំពង់ បាក់ភ្លូតទៅរកតែកំពង់មួយៗ ឬទិញដូរតែនៅទីផ្សារណាមួយ ឬក៏នៅផ្ទះលក់ទំនិញណាមួយ; បើជា ព. ប្រ. ថាទំនិញស្លាប់ថ្លៃមិនឡើងមិនចុះ ។ បាក់កម្លាំង ថយកម្លាំងខ្សោយទ្រមដោយធ្វើការធ្ងន់លង់ហួសប្រមាណ ។ បាក់ចិត្ត ងប់ស៊ប់ចិត្តទៅរកឥតងាកបែរ ។ បាក់ទ័ព ពួកកងទ័ពច្បាំងចាញ់គេរត់រប៉ាត់រប៉ាយថយចេញ ។ បាក់ធ្មុង ព. ប្រ. អស់អំណាច អស់ពិសដូចត្រីបាក់ធ្មុង ។ បាក់ពន្លូក ឬ បាក់ភ្លូក ផ្អើលភ្លូកចុះចូលកោតខ្លាចដោយគោរពស៊ប់ចិត្ត ។ បាក់រទេះ ព. ប្រ. លង់ទ្រនេសទៅណាមិនរួចដោយត្រូវនឹងគ្រឿងប្រហារមានរបួសជាទម្ងន់, ដូចជារទេះបាក់ (និយាយចំពោះតែសត្វកាច) : ពស់វែកបាក់រទេះ, ខ្លាបាក់រទេះ ។ បាក់អំនួត ខូចអំនួតលែងហ៊ានអួតតទៅទៀត ព្រោះអួតហួសហេតុលើសទំនង ។ ទឹកបាក់ ទឹកធ្លាក់ខ្លាំងហូរជ្រុលមកពីទីខ្ពស់ បើទស់ទប់ក៏មិនងាយនឹងឈ្នះ ។ ធ្មេញបាក់ ធ្មេញដែលរដករបូតចេញ ។ បាក់មុខ ព. ប្រ. អាម៉ាស់មុខ, ទាបមុខ គឺជ្រុបមុខចុះ ព្រោះអ្នកណាមួយធ្វើឲ្យអាប់ឱន ។ល។