បាវចនៈ

ពីWiktionary

ប៉ាវ៉ៈចៈន៉ៈ បា. ( ន. ) (< បធាន + វចនៈ > បាវចនៈ) ពាក្យ​ប្រធាន, ពាក្យ​គោល​ចារឹក, សម្ដី​ជា​សំអាង​ទុក​ជា​គោល​ប្រតិបត្តិ (បាន​ដល់​ធម្ម​វិន័យ, ព្រះ​ត្រៃ​បិដក, ពុទ្ធ​វចនៈ) ។ ជាតិ សាសនា ព្រះ​រាជ​បល្ល័ង្ក ក៏​ជា បាវចនៈ ឬ បាវចនា របស់​ខ្មែរ​យើង​តាំង​ពី​ក្នុង​បុរាណ​កាល​រៀង​មក​ដល់​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន ។