បាវចនៈ
ប៉ាវ៉ៈចៈន៉ៈ បា. ( ន. ) (< បធាន + វចនៈ > បាវចនៈ) ពាក្យប្រធាន, ពាក្យគោលចារឹក, សម្ដីជាសំអាងទុកជាគោលប្រតិបត្តិ (បានដល់ធម្មវិន័យ, ព្រះត្រៃបិដក, ពុទ្ធវចនៈ) ។ ជាតិ សាសនា ព្រះរាជបល្ល័ង្ក ក៏ជា បាវចនៈ ឬ បាវចនា របស់ខ្មែរយើងតាំងពីក្នុងបុរាណកាលរៀងមកដល់សម័យបច្ចុប្បន្ន ។