ភឹង
( ឧ. ) សូរឮដោយវាយ, គោះឬដាច់ខ្សែធំដែលសន្ធឹងតឹង ។ (ព. ប្រ.) កាត់ចិត្តភឹង ឬ ដាច់ចិត្តភឹង កាត់ចិត្តឬដាច់ចិត្តស្រឡះ ។
( ន. ) ឈ្មោះប្រដាប់មួយប្រភេទធ្វើដោយដែកតួផ្លែសំប៉ែតស្រដៀងនឹងចបកាប់ សម្រាប់ចាំងពង្រាបសាច់ឈើ (ឈ្មោះដឹងចាំងមួយប្រភេទ) ។
ស. ( ន. ) (ផិង អ. ថ. ភិង ប្រើជា កិ. “ឆ្អើរ, អាំង”; ន. ឈ្មោះនំឆ្អើរមួយប្រភេទ); ឈ្មោះនំមួយប្រភេទធ្វើដោយម្សៅលាយពងទានិងស្ករ មានរូបសណ្ឋានមូលស្ដើងស្រដៀងនឹងសំបុកពីងពាង ឆ្អើរនឹងភ្លើងឲ្យឆ្អិនស្រួយមានឱជារសផ្អែមលាយឆ្អាបបន្តិចៗ : នំភឹង ។