មោឃ
មោឃៈ ឬ មោក សំ. បា. ( គុ. ) ដែលសោះសូន្យ, ឥតប្រយោជន៍, អសារឥតការ, ឥតអំពើ; ទទេ, ឃែត, ចោលម្សៀត : អ្នកគ្រាន់បើ, ខ្ញុំមោឃ ។ មោឃ ! ឬ អាមោឃ ! ចោលម្សៀត ! ឬអាហារចោលម្សៀត ! (ព. ទ្រ. ម.) ។ មោឃកម្ម (មោឃៈក័ម) ការឥតប្រយោជន៍, ការឥតអំពើ ។ មោឃជិណ្ណ (មោឃៈជិន) ឬ មោឃព្រឹទ្ធ (មោឃៈព្រឹត) ចាស់ឥតអំពោះ (ចាស់ត្នោតចាស់ដូង) គឺអ្នកដែលមានវ័យចាស់ហើយ តែជាមនុស្សពាលមិនស្គាល់ខុសត្រូវ; បើស្ត្រីជា មោឃជិណ្ណា ឬ មោឃព្រឹទ្ធា ។ មោឃបុរស (មោឃៈបុរ៉ស់; បា.--បុរិស; សំ. --បុរុឞ) បុរសឥតអំពើ, បុរសសោះសូន្យ (ចាកប្រយោជន៍ឬចាកមគ្គផលដែលគួរបានក្នុងវេលានោះឬក្នុងជាតិនោះ), ប្រុសចោលម្សៀត ។ មោឃវាទ ឬ មោឃវាចា (មោឃៈ--) ពាក្យឥតអំពើ, សម្ដីឥតប្រយោជន៍, សម្ដីចោលម្សៀត ។ មោឃវាទី (មោឃៈ--) អ្នកដែលពោលពាក្យឥតប្រយោជន៍; បើស្ត្រីជា មោឃវាទិនី ។ មោឃសញ្ញា (មោឃៈស័ញ-ញ៉ា) សញ្ញាឬសន្យាឥតអំពើ គឺសន្យាឥតប្រយោជន៍ទទេគ្មានផ្លូវសេចក្ដីនឹងសើរើឬប្ដឹងតវ៉ាបាន ។ល។