មោឃ

ពីWiktionary

មោឃៈ ឬ មោក សំ. បា. ( គុ. ) ដែល​សោះ​សូន្យ, ឥត​ប្រយោជន៍, អសារ​ឥត​ការ, ឥត​អំពើ; ទទេ, ឃែត, ចោល​ម្សៀត : អ្នក​គ្រាន់​បើ, ខ្ញុំ​មោឃ ។ មោឃ ! ឬ អា​មោឃ ! ចោល​ម្សៀត ! ឬ​អាហារ​ចោល​ម្សៀត ! (ព. ទ្រ. ម.) ។ មោឃ​កម្ម (មោឃៈក័ម) ការ​ឥត​ប្រយោជន៍, ការ​ឥត​អំពើ ។ មោឃ​ជិណ្ណ (មោឃៈជិន) ឬ មោឃ​ព្រឹទ្ធ (មោឃៈព្រឹត) ចាស់​ឥត​អំពោះ (ចាស់​ត្នោត​ចាស់​ដូង) គឺ​អ្នក​ដែល​មាន​វ័យ​ចាស់​ហើយ តែ​ជា​មនុស្ស​ពាល​មិន​ស្គាល់​ខុស​ត្រូវ; បើ​ស្ត្រី​ជា មោឃ​ជិណ្ណា ឬ មោឃ​ព្រឹទ្ធា ។ មោឃ​បុរស (មោឃៈបុរ៉ស់; បា.--បុរិស; សំ. --បុរុឞ) បុរស​ឥត​អំពើ, បុរស​សោះ​សូន្យ (ចាក​ប្រយោជន៍​ឬ​ចាក​មគ្គ​ផល​ដែល​គួរ​បាន​ក្នុង​វេលា​នោះ​ឬ​ក្នុង​ជាតិ​នោះ), ប្រុស​ចោល​ម្សៀត ។ មោឃ​វាទ ឬ មោឃ​វាចា (មោឃៈ--) ពាក្យ​ឥត​អំពើ, សម្ដី​ឥត​ប្រយោជន៍, សម្ដី​ចោល​ម្សៀត ។ មោឃ​វាទី (មោឃៈ--) អ្នក​ដែល​ពោល​ពាក្យ​ឥត​ប្រយោជន៍; បើ​ស្ត្រី​ជា មោឃ​វាទិនី ។ មោឃ​សញ្ញា (មោឃៈស័ញ-ញ៉ា) សញ្ញា​ឬ​សន្យា​ឥត​អំពើ គឺ​សន្យា​ឥត​ប្រយោជន៍​ទទេ​គ្មាន​ផ្លូវ​សេចក្ដី​នឹង​សើ​រើ​ឬ​ប្ដឹង​តវ៉ា​បាន ។ល។