របឹប
( ន. ) អំពើរឹប គឺការរឹបអូសយកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នកមានទោសធ្ងន់ដាក់ព្រះឃ្លាំងតាមអំណាចច្បាប់បញ្ញត្ត : មានទោសដល់របឹប ។ មនុស្សដែលមានទោសធ្ងន់ ត្រូវរាជការមុខក្រសួងកាត់ទោសមិនឲ្យនៅជាព្រៃងារ ដាក់ឲ្យទៅជាអ្នកងារ : កាត់ទោសដាក់ទៅជារបឹប; ពួករបឹប (ព. បុ.) ។ គុ. ដែលត្រូវរាជការរឹបឬដែលធ្លាក់ខ្លួនទៅជារបឹប : ទោសរបឹប, ទ្រព្យរបឹប, មនុស្សរបឹប (ព. បុ.) ។ របឹបរឹបជាន់ ការរឹបជាន់ដោយអាជ្ញារបឹបឬរឹបជាន់ឲ្យទៅជាមនុស្សរបឹប (ច្បាប់បញ្ញត្តនេះ ក្នុងកម្ពុជរដ្ឋ លើកលែងចោលមិនឲ្យប្រើយូរហើយ) ។