លំពើន

ពីWiktionary

ព. បុ. ( កិ. ) គេច​វេះ ឬ​ចៀស​វាង​លាក់​ខ្លួន​ក្នុង​វេលា​ដែល​មាន​ភ័យ​ស្លុត​ស្លន់ : លំពើន​ចូល​ព្រៃ​ព្រោះ​ភ័យ​ដេញ ។ (មាន​ប្រើ​ខ្លះ​តែ​ក្នុង​ពាក្យ​កាព្យ​បុរាណ) : អ្នក​ណា​ហ៊ាន​ផ្គើន កុំ​តែ​លំពើន ជ្រក​ពួន​ក្នុង​ព្រៃ កុំ​អី​លិច​លង់ ព្រោះ​ភ័យ​ចង្រៃ ដប់​យប់​ដប់​ថ្ងៃ ទើប​បាន​វិល​វិញ ។