វទ័ន
វៈទ័ន សំ. បា. ( ន. ) (វទន) ការនិយាយ; ពាក្យ; ធ្មេញ; មាត់ (ព. កា.) : ប្រយ័ត្នវទ័ន កុំពោលរួសរាន់ ដោយឥតគំនិត មុននឹងនិយាយ ត្រូវ មានការគិត ការឥតគំនិត រមែងភ្លាំងភ្លាត់ ។ ដូចត្រីកំភ្លាញ មានក្តី លិចលាញ ស្លាប់ខ្លួនព្រោះមាត់ កក្អិចឥតស្រាក គេទៅជញ្ជាត់ ព្រោះតែវាមាត់ ភ្លាត់ខ្លួនចូលឆ្នាំង ។ វទនៈ