វាយុ
សំ. បា. ( ន. ) ខ្យល់; ព្យុះ ។ វាយុគុល្ម (--គុល) មើលពាក្យ ពាយុគុល្ម ។ វាយុទេព ទេវតាអ្នកបណ្ដាលឲ្យកើតខ្យល់ (វាតវលាហក) ។ វាយុបថ (--បត់) ផ្លូវខ្យល់ (អាកាស) ។ វាយុបុត្រ (ម. ព. ពាយុបុត្រ) ។ វាយុផល (--ផល់) ឥន្ទធនូ; ព្រឹល, គ្រាប់ព្រឹល ។ វាយុភក្ស (--ភ័ក) ដែលមានខ្យល់ជាអាហារ; អ្នកបរិភោគតែខ្យល់ ។ ឈ្មោះយក្សម្នាក់ក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍ ។ វាយុរោសា រាត្រី (យប់) ។ វាយុវេគ (--វេក) កម្លាំងខ្យល់, សន្ទុះខ្យល់ ។ វាយុស័ខ ដែលមានខ្យល់ជាសម្លាញ់ (ភ្លើង) ។ល។