សន្តុដ្ឋី
សន់-តុត-ឋី បា.; សំ. ( ន. ) (សន្តុឞ្តី ឬ សំតុឞ្តី) ដំណើរត្រេកអរ, ពេញចិត្តចំពោះវត្ថុឬអ្វីៗដែលជារបស់ខ្លួន គឺសេចក្ដីត្រេកអរពេញចិត្តចំពោះវត្ថុតាមមានតាមបាន, សេចក្ដីសន្តោស : សន្តុដ្ឋីជាធម៌សំខាន់មួយរបស់ពួកបព្វជិត ។ សន្តុដ្ឋីធម៌ ធម៌សន្តោស ។ សន្តុដ្ឋីភាព ភាពនៃសេចក្ដីសន្តោស ។ សន្តុដ្ឋីសុខ សុខដែលកើតមានព្រោះសេចក្ដីសន្តោស ។ល។ (ម. ព. សន្តោស ផង) ។