សប្បុរស

ពីWiktionary

ស័ប ឬ សប់-បុ-រ៉ស់ បា.; សំ. ( ន. ) (សប្បុរិស; សត្បុរុឞ) បុរស​អ្នក​ស្ងប់ គឺ​មនុស្ស (ប្រុស​ក្តី​ស្រី​ក្តី) អ្នក​មិន​ធ្វើ​អំពើ​អាក្រក់​ដោយ​កាយ​វាចា​ចិត្ត, អ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ល្អ, អ្នក​ត្រឹម​ត្រូវ : ពួក​សប្បុរស ។ ខ្មែរ​ប្រើ​ជា គុ. សំដៅ​សេចក្ដី​ថា “ល្អ, ប្រសើរ, ត្រឹម​ត្រូវ” ក៏​មាន : មាន​ចិត្ត​សប្បុរស, មាន​ធម៌​សប្បុរស, មនុស្ស​សប្បុរស, ត្រូវ​ប្រើ​សម្ដី​សប្បុរស​រក​គ្នា (ឬ​ប្រើ​ជា ន. ដែរ. សំដៅ​សេចក្ដី​ថា “ចិត្ត​សប្បុរស,...”ក៏​បាន) ។