សប្បុរស
ស័ប ឬ សប់-បុ-រ៉ស់ បា.; សំ. ( ន. ) (សប្បុរិស; សត្បុរុឞ) បុរសអ្នកស្ងប់ គឺមនុស្ស (ប្រុសក្តីស្រីក្តី) អ្នកមិនធ្វើអំពើអាក្រក់ដោយកាយវាចាចិត្ត, អ្នកប្រព្រឹត្តល្អ, អ្នកត្រឹមត្រូវ : ពួកសប្បុរស ។ ខ្មែរប្រើជា គុ. សំដៅសេចក្ដីថា “ល្អ, ប្រសើរ, ត្រឹមត្រូវ” ក៏មាន : មានចិត្តសប្បុរស, មានធម៌សប្បុរស, មនុស្សសប្បុរស, ត្រូវប្រើសម្ដីសប្បុរសរកគ្នា (ឬប្រើជា ន. ដែរ. សំដៅសេចក្ដីថា “ចិត្តសប្បុរស,...”ក៏បាន) ។