សាសន
--សៈន៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ឝាសន) ពាក្យបណ្តាំ, ពាក្យផ្តាំផ្ញើ; ពាក្យប្រៀនប្រដៅ, ការប្រៀនប្រដៅ; សាសនា, លទ្ធិ; ពាក្យបង្គាប់, ការបង្គាប់បញ្ជា; ដំណឹង; សំបុត្រ; ពាក្យប្រកាស, ការប្រកាសប្រាប់; ការជឿស្ដាប់; ការដាក់ទណ្ឌកម្ម, ការផ្ចាលទោស; ការកែសម្រួល; ការគ្រប់គ្រង; ការត្រួតត្រា ។ សាសនកាល ឬ--សម័យ កាលឬសម័យដែលឥតអំពីសាស្ដាដើមទៅហើយ នៅសល់តែសាសនា ។ សាសនកិច្ច ឬ --ក្រឹត្យ កិច្ចឬក្រឹត្យក្នុងសាសនាឬរបស់សាសនា ។ សាសនទូត, សាសនហារិន ឬ--ហារី អ្នកនាំសំបុត្រ, អ្នកនាំដំណឹងឬពាក្យបណ្តាំ (បើស្ត្រីជា សាសនទូតី, សាសនហារិនី) ។ សាសនទូសកៈ អ្នកប្រទូស្ដសាសនា (បើស្ត្រីជា សាសនទូសិកា) ។ សាសនធម៌ ធម៌ជាពាក្យប្រៀនប្រដៅ ក៏គឺសាសនានុះឯង ។ សាសនបត្រ សំបុត្របញ្ជាក់ការយ៉ាងដាច់ខាត ។ សាសនប្បដិបត្តិ ឬ--ប្រតិបត្តិ ការប្រតិបត្តិតាមសាសនា ។ សាសនប្បវត្តិ ឬ--ប្រវត្តិ ដំណឹងសាសនា, ពង្សាវតារសាសនា ។ សាសនមណ្ឌល មណ្ឌលសាសនា, សាសនាទាំងមូល ។ សាសនមូល ទីតាំងឬឫសគល់នៃសាសនា សាសនវិទ ឬ--វិទូ អ្នកប្រាជ្ញខាងការប្រកាសសាសនា ។ សាសនវោហារ វោហារបស់សាសនា, ពាក្យប្រើក្នុងសាសនា ។ សាសនសម្បត្តិ សម្បត្តិសម្រាប់ទំនុកចម្រុងសាសនា ។ សាសនាយុ (បា. < សាសន + អាយុ) អាយុសាសនា គឺការឋិតនៅនៃសាសនា ។ សាសនូបត្ថម្ភ (បា. < សាសន + ឧបត្ថម្ភ) ការទំនុកបម្រុងសាសនា ។ សាសនូបត្ថម្ភក៏ (បា. < សាសន + ឧបត្ថម្ភក) អ្នកទំនុកបម្រុងសាសនា (បើស្ត្រីជា សាសនូបត្ថម្ភិកា) ។ សាសនោវាទ (បា. < សាសន + ឱវាទ ) ដំបូន្មានក្នុងសាសនា ។ល។