សុរិយ
--រ៉ិយ៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (សូយ៌) ព្រះអាទិត្យ ។ សុរិយករ, --ការ ឬ--រង្សី រស្មីព្រះអាទិត្យ ។ សុរិយកាល ពេលថ្ងៃត្រង់ ។ សុរិយគតិ (--គៈតិ) ដំណើរព្រះអាទិត្យ : ខែសុរិយគតិ (ព. ផ្ទ. ចន្ទគតិ ។ ម. ព. រាសី ផង) ។ សុរិយគោត្ត ឬ សុរិយពន្ធុ គោត្រឬផៅពង្សព្រះអាទិត្យ, អាទិច្ចពន្ធុ, គោតមគោត្ត (វង្សរបស់ព្រះសក្យមុនីគោតម) ។ សុរិយចរ ឬ--យាត្រា ដំណើរព្រះអាទិត្យ (សុរិយគតិ) ។ សុរិយតាប កម្តៅថ្ងៃ ។ សុរិយតេជះ អំណាចព្រះអាទិត្យ ។ សុរិយទេវបុត្ត ទេវបុត្តឈ្មោះសុរិយ (ព្រះអាទិត្យ) ។ សុរិយពង្ស ដូចគ្នានឹង សុរិយវង្ស ។ សុរិយមណ្ឌល (--មន់-ឌល់) មណ្ឌលព្រះអាទិត្យ, ដួងព្រះអាទិត្យ ។ សុរិយមាលា កម្រងឬខ្សែរស្មីព្រះអាទិត្យ ។ សុរិយវង្ស ពង្សព្រះអាទិត្យ (សុរិយគោត្ត, សុរិយពន្ធុ, អាទិច្ចពន្ធុ, គោតមគោត្ត); វង្សរបស់ព្រះរាម (ក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍ ) ។ សុរិយសន្តាប (សុរ៉ិយ៉ៈសន់-ដាប) កម្តៅថ្ងៃដែលក្ដៅខ្លាំង ។ សុរិយានុភាព (បា. < សុរិយ + អានុភាវ) អានុភាពនៃព្រះអាទិត្យ ។ សុរិយាភា ឬ សុរិយាលោក (បា. < សុរិយ + អាកា ឬ អាលោក “ពន្លឺ”) ពន្លឺព្រះអាទិត្យ ។ សុរិយោទ័យ (បា. សុរិយ + ឧទយ “ការរះឡើង”) ថ្ងៃរះ (អរុណោទ័យ) ។ល។