ស្រះ

1. សំ.; បា. ( ន. ) (សរស៑; សរ) ទី​ដក់​ទឹក​ធំ​ដែល​កើត​ពី​ជីក​ឬ​កើត​ឯង​ក៏​មាន (ដែល​កើត​ឯង​ហៅ ជាត​ស្រះ អ. ថ. ជា-តៈ--, ប៉ុន្តែ​ខ្មែរ​ច្រើន​ហៅ ត្រពាំង ទៅ​វិញ ។ តាម​កំណើត​ពាក្យ គួរ​សរសេរ ស្រ័ស ព្រោះ​ក្លាយ​មក​ពី សំ. សរស៑ ប៉ុន្តែ​ធ្លាប់​ប្រើ​ជា ស្រះ មក​យូរ​អង្វែង​ហើយ) ។ ស្រះ​បោក្ខរណី (--បោក-ខៈរ៉ៈ--) ស្រះ​មាន​ឈូក ។ ស្រះ​ស្រង់ (ម. ព. ស្រង់ ២ ន.) ។ ស្រះ​ស្រី ស្រះ​មាន​សិរី, ស្រះ​មាន​ស្រី​សួស្ដី (ច្រើន​ប្រើ​ជា ព. ទេ. ឬ ព. កា.) ។ គឺ​ជា​ទី​ដក់​ទឹក​ធំ តែ​តូច​ជាង​បឹង កើត​ឡើង​ពី​ការ​ជីក​របស់​មនុស្ស ដើម្បី​រក្សា​ទឹក​ទុក​ប្រើ​ប្រាស់ ។ ស្រះ​ភាគច្រើន​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ភូមិ និង​ជាប់​នឹង​ផ្ទះ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ (ខាង​មុខ​ ខាង​ក្រោយ និង​ចំហៀង​ផ្ទះ) ។
2. ភូមិនៃឃុំពពេល
3. ភូមិនៃឃុំរំចេក
4. ភូមិនៃឃុំរើល
5. ភូមិនៃឃុំជ្រៃធំ