ហិមាល័យ
ហិ-ម៉ាល៉ៃ ឬ--ល៉ៈយ៉ា សំ. បា. ( ន. ) (< ហិម “ទឹកសន្សើម” + អាលយ “លំនៅ” = លំនៅនៃទឹកសន្សើម) ឈ្មោះដងភ្នំច្រើនសង្កាត់ជាប់តៗគ្នា រាំងព្រំដែនប្រទេសឥណ្ឌាពីទិសខាងកើតទៅទិសពាយ័ព្យ នៅក្នុងចន្លោះនៃក្បាលទន្លេព្រហ្មបុត្រនិងទន្លេឥណ្ឌុសឬស៊ិន្ទ (ក្នុងសម័យបុរាណហៅ ភ្នំហិមវ័ត ឬ ភ្នំហិមវ័ន្ត, ខ្មែរច្រើនហៅ ភ្នំហិមពាន្ត ឬ ហេមពាន្ត) ពួកអ្នកភូមិសាស្រ្តបានពិនិត្យមើលដោយគ្រឿងវាស់ សម័យបច្ចុប្បន្នឃើញបណ្តោយដងភ្នំនេះ ២. ២៥០ គីឡូម៉ែត្រ, ត្រង់កំពូលដែលខ្ពស់ៗជាងគេ ខ្លះមានកម្ពស់ ៨. ៨៦០ ម៉ែត្រ, ខ្លះខ្ពស់ ៨. ៥៨១ ម៉ែត្រ, ខ្លះខ្ពស់ ៨. ៥៨០ ម៉ែត្រ; កំពូលក្រៅពីនេះក៏សុទ្ធសឹងតែខ្ពស់ៗត្រដឹមត្រដែតចុះតាមលំដាប់ៗគ្នា, ជាដងភ្នំមានឈ្មោះលេចឮប្រាកដពេញសកលលោក... (ម. ព. ហិមៈ និង ហិមពាន្ត ផង) ។ ហិមាលយា