អង្កូរ
សំ. បា. ( ន. ) (អង្កុរ ឬ សំ. អង្កូរ) ពន្លក; ទំពាំង; លំពង់; ខ្នែងខ្ចី ។ ខ្មែរច្រើនប្រើតែដែលផ្សំភ្ជាប់ពីខាងចុងសព្ទដទៃ, ដូចជា ព្រឹក្សង្កូរ ឬ រុក្ខង្កូរ (ព្រឹក-ក្ស័ងកូរ ឬ រុក-ខ័ង) ពន្លកឈើ; លំពង់ ឬ ខ្នែងឈើខ្ចី ។ វេឡុរង្កូរ (--រ៉ង់--); បា. វេឡុ “ឫស្សី” + រ-អាគម + អង្កូរ) ទំពាំងឫស្សី ។ល។ (ម. ព. ពុទ្ធង្កូរ ផង) ។