អង្គុកអង្គុល
( កិ. វិ. ) ដែលខ្សឹកខ្សួលប៉ផ្អែបជ្រប់មុខ, ដែលកើតទុក្ខជ្រប់ : យំអង្គុកអង្គុល, កើតទុក្ខអង្គុកអង្គុល ។ ព. កា. កម្ចាត់ទុក្ខថា : ការកើតទុក្ខជ្រុល អង្គុកអង្គុល មមុលមិងមាំង អ្នកមានប្រាជ្ញា គួរតែប្រឆាំង កុំឲ្យចិត្តគាំង ក្នុងក្តីសោកសៅ ។ ព្រះពុទ្ធប្រាប់ថា ត្រូវប្រើប្រាជ្ញា ដេញទុក្ខចេញក្រៅ ត្រូវកុំប្រមូល- ទុក្ខឲ្យក្តួលក្ដៅ ដេញយូរៗទៅ គង់ទុក្ខឃ្លាតបាន ។ ព្រោះក្តីកើតទុក្ខ តែងដេញក្តីសុខ ឲ្យឃ្លាតចាកប្រាណ សុខនៅពុំកើត ដ្បិតទុក្ខរុញច្រាន កម្ចាត់ទុក្ខបាន ហៅថាមានសុខ ។