អចិន្រ្តៃយ៍
អៈចិន-ត្រៃ បា.; សំ. ( គុ. ) (អចិន្តេយ្យ; អចិន្ត្យ, អចិន្តនីយ) ដែលពុំគួរគិត, ដែលពុំអាចគិតឃើញ, ដែលហួសវិស័យគំនិត (បើទុកជាខំប្រឹងគិតយ៉ាងណាក៏ពុំអាចឃើញដោយសព្វគ្រប់បាន) ។ ន. ហេតុឬដំណើរដែលពុំគួរគិត ។ ខ្មែរប្រើពាក្យនេះសំដៅសេចក្ដីថា “មិនចេះអស់មិនចេះហើយឬរកទីចប់គ្មាន” ក៏មាន, ថា “ជានិច្ច” ក៏មាន: ដំណើរនេះជាអចិន្រ្តៃយ៍; ទៅមកជាអចិន្រ្តៃយ៍ ។ ក្នុងគម្ពីរពុទ្ធសាសនាថា អចិន្រ្តៃយ៍ មាន ៤ យ៉ាងគឺ វិស័យរបស់ព្រះសព្វញ្ញុពុទ្ធ, វិស័យនៃឈាន, ផលនៃកម្ម, ការគិតអំពើលោក ឬ គំនិតនៃសត្វលោក (ទាំង ៤ យ៉ាងនេះជាដំណើរហួសវិស័យគំនិត) ។