អញ
អាញ់ ( បុ. ស. ) ខ្ញុំ (ជាអញ្ញត្រសព្ទ) ។ ពាក្យសម្រាប់ហៅខ្លួនឯង ជាសម្ដីកូនក្មេង និយាយទៅរកកូនក្មេងផងគ្នា ឬមនុស្សចាស់និយាយទៅរកកូនក្មេង, និយាយទៅរកមនុស្សស្មើភាពដែលស្និទ្ធស្នាល ឬក៏អ្នកធំនិយាយទៅរកអ្នកតូចដោយស្និទ្ធស្នាល : ឯងទៅចុះ អញមិនទាន់ទៅទេ ! ។ ខ្មែរបុរាណព្រេងនាយប្រើជាពាក្យខ្ពស់, មានពាក្យក្នុងសិលាចារឹកថា វ្រះកម្រតាងអញ (--ក័ម-ម៉្រៈ--) គឺព្រះតេជព្រះគុណរបស់ខ្ញុំ ឬលោកអ្នកធំរបស់ខ្ញុំ ។ អញខ្ញុំ; អញខ្ញុំព្រះអង្គ; អញខ្ញុំម្ចាស់ ខ្ញុំ; ខ្ញុំព្រះអង្គ; ខ្ញុំម្ចាស់ (ព. បុ. ប្រើតែក្នុងសម័យព្រេងនាយ) ។ អញឯង ខ្ញុំឯង ។