អនន្ត
អៈន៉ន់ សំ. បា. ( គុ. ) (< អន៑ “មិន, ពុំ, ឥត” + អន្ត “ទីបំផុត; ទីចប់”) ដែលមិនមានទីបំផុត; ដែលមិនចេះចប់; ច្រើនហួសប្រមាណ: មានផលជាអនន្ត មានផលច្រើនឥតបើគណនា ។ អនេកអនន្ត ច្រើនលើសលន់ពន់ប្រមាណ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. អៈន៉ន់-ត, ដូចជា អនន្តគុណ គុណច្រើនហួសប្រមាណ; អនន្តញ្ញាណ អ្នកដែលមានការដឹងមិនចេះចប់មិនចេះផុត (ព្រះសព្វញ្ញុពុទ្ធ) ។ អនន្តារម្មណ៍ អារម្មណ៍ច្រើនរាប់ពុំអស់; អ្នកដែលមានអារម្មណ៍ច្រើនរាប់ពុំអស់ ។ល។