អាត្មា
សំ. បា. ( ន. ) (<អាត្មន៑; អត្តា < អត្ត) ខ្លួន : រកស៊ីចិញ្ចឹមអាត្មា; ខំប្រឹងយោងអាត្មា; កើតមកជាមនុស្សនឹងគេដែរ យោងតែអាត្មាពុំរួច ។ ចិត្ត : នរូអ្នកណា ទោះយកអាត្មា ចូលសាសន៍ពុទ្ធរ័ត្ន ចូលធ្វើឲ្យត្រង់ ដោយនូវបន្ទាត់ ហៅស្វែងសម្បត្តិ យកផ្លូវនិញ្វន (សាស្រ្តាច្បាប់ក្រម ។ សេចក្ដីអធិប្បាយនៃសុភាសិតនេះថា “បុរសស្ត្រីណាមួយ បើបានប្តេជ្ញា ចិត្ត ចូលកាន់ពុទ្ធសាសនាហើយ ត្រូវប្រតិបត្តិឲ្យត្រង់តាមបន្ទាត់ច្បាប់ព្រះពុទ្ធកុំឲ្យល្អៀង ទើបឈ្មោះថា ជាអ្នកស្វែងរកផ្លូវទៅកាន់ព្រះនិញ្វន)” ។ ពាក្យ អាត្មា នេះខ្មែរប្រើជា បុ. ស. សម្រាប់បព្វជិតពុទ្ធសាសនិកនិយាយទៅរកគ្រហស្ថជាសាធារណជន, សំដៅសេចក្ដីថា “ខ្ញុំ, អាចក្តី” : អាត្មាបួសបាន ៥ វស្សាហើយ ។ បើនិយាយទៅរកក្សត្រិយ៍និងសេនាបតីឬឥស្សរជនអ្នកមានបណ្តាស័ក្ដិខ្ពស់ ត្រូវប្រើពាក្យថា “អាត្មាភាព” អាត្មាភាពសូមថ្វាយព្រះពរ...; អាត្មាភាពសូមចម្រើនពរ... ។ ប្រើពាក្យទេសនាក្នុងកណ្តាលប្រជុំពួកពុទ្ធបរិស័ទក៏បាន : អាត្មាភាពសូមស្រង់យកសេចក្ដីពីក្នុងគម្ពីរបាលីផ្សេងៗ មកសម្តែងឲ្យឃើញច្បាស់... ។ សម្រាប់សាធារណជនទាំងបព្វជិតទាំងគ្រហស្ថ : អាត្មាយើង ខ្លួនយើង ។ អាត្មាអញ ខ្លួនអញ ។ អាត្មាឯង ខ្លួនឯង ។ ចិញ្ចឹមអាត្មា ចិញ្ចឹមខ្លួន ។ល។ (ម. ព. អត្ត និង អាត្ម ផង) ។