អាល័យ
ខ្មែរ
ការបញ្ចេញសំលេង
នាម
អាល័យ
--ល៉ៃ សំ. បា. ( ន. ) (អាលយ) លំនៅ, ផ្ទះលំនៅ; សេចក្ដីជាប់ចិត្ត, ការកួចកាន់, ដំណើរនឹកឆ្ពោះទៅរកដោយសេចក្ដីជាប់ចិត្ត; តណ្ហា ។ ខ្មែរប្រើសំដៅតែត្រង់ “សេចក្ដីជាប់ចិត្ត, ដំណើរនឹកឆ្ពោះទៅរកដោយសេចក្ដីជាប់ចិត្តស្រឡាញ់ឬដោយនឹកស្តាយ” ជាដើម : ខ្ញុំខំទ្រាំនៅដោយសារមានអាល័យកូនទេ ! ។ ប្រើជា កិ. ក៏មាន “ជាប់ចិត្ត, នឹកឆ្ពោះទៅរកដោយសេចក្ដីជាប់ចិត្តស្រឡាញ់ឬដោយនឹកស្តាយ” ជាដើម : អាល័យកូន, នឹកអាល័យទ្រព្យដែលវិនាសអស់ ។ អាឡោះអាល័យ (ម. ព. អាឡោះ) ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ សរសេរជា អាលយ (អ. ថ. --ល៉ៈយ៉ៈ) ដូចជា អាលយប្បហាន (--ល៉ៈយ៉ាប់-ប៉ៈ--) ឬ--ប្រហាន ការលះអាល័យ ។ អាលយភាព ភាវៈនៃអាល័យ ។ អាលយសមុគ្ឃាត ការដកអាល័យចោលឬការគាស់រំលើងអាល័យចោល; ការគាស់រំលើងឫសតណ្ហា ។ អាលយសមុច្ឆេទ (--សៈមុច-ឆែត) ការកាត់អាល័យដាច់ស្រឡះ, ការកាត់ផ្តាច់តណ្ហា ។ល។