អួត
( កិ. ) និយាយលើកសរសើរ, ប្រកាសគុណ, ប្រកាសសេចក្ដីល្អ ឲ្យអ្នកដទៃស្ដាប់ ឬនិយាយលើកបំផ្លើសលើសហេតុឲ្យគេស្ងើច : អួតកូន, អួតខ្លួន, អួតចេះ, អួតថាល្អ, អួតមាន ។ អួតអាង អួតផងអាងផង ឬអួតមានអាង ។ គុ. ដែលជាអ្នកអួត : មនុស្សអួត ។ ព. សុ. កុំអាលអួតមុនឲ្យស៊ុនខូចការ ការមិនទាន់សម្រេចទេ កុំប្រញាប់និយាយអួតមុន ។ ព. កា. ថា: ការអ្វីមិនទាន់ដល់ កុំខ្វាយខ្វល់ពោលអួតមុន ព្រោះក្រែងអួតទៅស៊ុន អួតមុនច្រើនតែខូចការ។ ចួនកាលមានសត្រូវ រារាំងផ្លូវឬខាំងខារ ពុំអាចនឹងការពារ បែរជាស្ទោកខូចការអស់ ។