ឦស
អ៊ីសៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ឦឝ) អ្នកធំ អធិប, អធិបតី, អ្នកដែលជាម្ចាស់លើគេ ។ ឦសភាព ឥស្សរភាព ។ ពាក្យកាព្យឬឋានន្តរមន្រ្តី, ខ្មែរបុរាណច្រើនរៀង ឦស ភ្ជាប់ពីខាងចុងសព្ទដទៃដែលមានចុងសព្ទជាស្រៈ អ, ផ្លាស់ ឦស ជា ឯស តាមវិធីសន្ធិសំស្រ្កឹត, ប្រើជា គុ. ក៏មាន, ប្រើជា សកត្ថ ឬ បទបូរណៈ គឺគ្រាន់តែរៀងភ្ចាប់មកសម្រួលពាក្យមិនសំដៅសេចក្ដីរបស់សព្ទ ឦស ក៏មាន, ដូចជា នគរេស “ក្រុងធំ” ឬ “ក្រុង”; នរេស “អ្នកដែលជាម្ចាស់នៃនរជន” (ព្រះរាជា) ។ ព. កា. ថា : ព្រះបាទសម្តេចព្រះនរេស ជ័យជេស្ឋគ្រប់គ្រងរាជរដ្ឋា មានព្រះតម្រាស់ឲ្យសេនា ចូលមកគ្រប់គ្នាក្នុងវាំងជ័យ ។ ពានរេស “ស្តេចពានរ”; ភូបេស “ព្រះរាជា”; ភូមេន្រ្ទេស “រាជាធិរាជ” ឬ “ព្រះរាជា”; រាជាធិបេស “អធិបតីតាងព្រះនេត្រព្រះកាណ៌នៃព្រះរាជា”; វង្សាធិ-បេស “អធិបតីរាជវង្ស” ឬ “អធិបតីរក្សាព្រះរាជវង្សានុវង្ស” ។ល។ (លោក-អ្នកខ្លះដែលពេញចិត្តប្រើតាមសំនៀងលាវ-សៀម, ក៏សរសេរជា នគរេត, នរេត, ភូបេត, ភូមេន្រ្ទេត, រាជាធិបេត, វង្សាធិបេត ទៅអស់ ព្រោះលាវ-សៀមអានតួស ប្រកបមានសំឡេងជា ដ ឬ ត ប្រកបទៅវិញ; តាមការណ៍ពិត, គួរអានតាមសំឡេងអក្សរជា សំនៀងភាសាជាតិរៀងខ្លួនជាការត្រឹមត្រូវល្អ) ។