ឱត្តប្ប
អោត-ត័ប-ប៉ៈ បា.; សំ. ( ន. ) (ឱត្តប្ប; ឱត្តាប្យ អ. ថ. អោត-កាប្យ៉ៈ) ការខ្លាចបាប, ដំណើរខ្លាចទុច្ចរិត, ដំណើរខ្លាចមិនហ៊ានធ្វើអំពើអាក្រក់, សេចក្ដីតក់ស្លុតជ្រេញរអាចំពោះបាប : មនុស្សមានឱត្តប្បៈ (ជាគូគ្នានឹង ហិរិ, ច្រើនតែប្រើជា ហិរិឱត្តប្បៈ ឬ ហិរោត្តប្បៈ “ហិរិនិងឱត្តប្បៈ” ។ ម. ព. ហិរិ និង ទេវធម៌ ទៀតផង) ។ ព. កា. ធៀប ហិរិ-ឱត្តប្បៈ និង សតិ- សម្បជញ្ញៈ ដែលជាពួកប័ក្ខជាមួយគ្នា : ហិរិ-ឱត្តប្បៈ ជាធម្មៈប្រសើរក្រៃ ជាធម៌តែងអាស្រ័យ នាំធម៌ពីរឲ្យកើតបាន ។ ធម៌នោះគឺសតិ- សម្បជញ្ញៈឲ្យមាន ស្មារតីដឹងខ្លួនប្រាណ នឹកឃើញបានមិនភ្លេចភ្លាំង ។ បើធម៌បួនទន់ខ្សោយ ភ្លេចមុខក្រោយរែងតែគាំង គំនិតរឹងក្រទាំង កម្លាំងចិត្តក៏តែងស្បើយ ។ ឱត្តប្បៈ