ពិសម័យ
ពិសៈម៉ៃ សំ.; បា. ( ន. ) (វិស្មយ; វិម្ហយ) សេចក្ដីអស្ចារ្យ, ហេតុដែលគួរឲ្យលាន់មាត់ស្ងើច; សេចក្ដីរីករាយ, តម្រេក, សេចក្ដីស្រឡាញ់, ស្នេហា : មានពិសម័យ ។ ខ្មែរច្រើនប្រើជា គុ. សំដៅសេចក្ដីថា “គួរឲ្យស្រឡាញ់, គួរឲ្យស្ងើច, គួរឲ្យជាប់ចិត្តភ្លេចខ្លួន” : ប្អូនពិសម័យ, កែវពិសម័យ, ស្ងួនពិសម័យ (ព. កា. ប្រើជា ពិស្ម័យ ជិតប្រភពដើមជាង) : ឱកែវពិស្ម័យ បងនឹកអាល័យ ប្អូនរាល់វេលា ចុះហេតុដូចម្ដេច ក៏មាសស្ងួនភ្ងា ពុំចេញវាចា មួយម៉ាត់មករក ?