អគតិ
[អៈគៈតិ] (សំ. បា.) ( ន. ) ការពុំគួរប្រព្រឹត្ត, សេចក្ដីលម្អៀង : លុះក្នុងអគតិ, វិនិច្ឆ័យក្តីដោយអគតិ ។
អគតិ “សេចក្ដីលម្អៀង” មាន ៤ យ៉ាងគឺ ៖
១- ឆន្ទាគតិ (សំ. បា. < ឆន្ទ + អគតិ) : សេចក្ដីលម្អៀងព្រោះស្រឡាញ់;
២- ទោសាគតិ (បា. < ទោស + អគតិ; សំ. ទោឞ + អគតិ) : សេចក្ដីលម្អៀងព្រោះស្អប់;
៣- មោហាគតិ (សំ. បា. < មោហ + អគតិ) : សេចក្ដីលម្អៀងព្រោះល្ងង់, ព្រោះពុំយល់ការខុសត្រូវ;
៤- ភយាគតិ (សំ. បា. < ភយ + អគតិ) : សេចក្ដីលម្អៀងព្រោះខ្លាចបុណ្យខ្លាចអំណាចឬខ្លាចចិត្តគេ ។
អគតិគមនៈ ឬ អគតិគមន៍ (--គៈ-មៈនៈ ឬ --គំ) : ការលុះក្នុងអគតិ ។
អគតិគាមី : អ្នកដែលច្រើនតែលុះក្នុងអគតិ (បើស្ត្រីជា អគតិគាមិនី) ។
អគតិប្បហាន ឬ អគតិប្រហាន (--តិប-ប៉ៈ-ឬ-ប្រៈ--) : ការលះអគតិ; ការមិនលុះក្នុងអគតិ ។
ពាក្យកាព្យថា៖
រីជនសោសិ លុះក្នុងអគតិ ណាមួយឥតដឹង លុះកម្មឲ្យផល ទើបធ្វើភ្នែកស្លឹង គន់គិតរំពឹង ដឹងខ្លួនថាខុស ។