អាណត្តិ
--ណ័ត-តិ ឬ--ណ័ត បា.; សំ. ( ន. ) (អាជ្ញប្តិ) ពាក្យបង្គាប់, សេចក្ដីបង្គាប់, ខបង្គាប់; គ្រឿងសម្គាល់ឬចំណាំ : ធ្វើតាមអាណត្តិ, ប្រតិបត្តិតាមអាណត្តិ ។ ការមត់គ្នា, ការណាត់គ្នា; ការសន្យាគ្នា, ប្តេជ្ញា : ត្រូវចូលកាន់ទីប្រជុំតាមអាណត្តិ ។ សារលិខិតដែលបុគ្គលណាមួយប្រគល់សិទ្ធិរបស់ខ្លួនទៅឲ្យអ្នកដទៃ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការក្នុងនាមរបស់ខ្លួន; លិខិតបង្គាប់ដល់អ្នកកាន់កាប់ប្រាក់ឲ្យបើកប្រាក់តាមចំនួនដែលមានចុះនៅលើលិខិតនោះឲ្យទៅសាមីជនរួចហើយត្រូវឲ្យរក្សាទុកជាព័ស្តុតាងនៃសេចក្ដីបង្គាប់ (លិខិតបើកប្រាក់); មុខងារនិងកាតព្វកិច្ចដែលបណ្តារាស្រ្តប្រគល់ឲ្យទៅបុគ្គលណាមួយ ដើម្បីធ្វើការជាតំណាងខ្លួនក្នុងការគ្រប់គ្រងរដ្ឋ (បារ. Mandat) ។ ក្នុងវេយ្យាករណ៍ អាណត្តិ ថា “សេចក្ដីបង្គាប់” ប្រើពាក្យថា “ចូរ--, ចូរ-- ចុះ, --ចុះ” : អ្នកទាំងឡាយចូរខំប្រឹងរៀន !, ចូរគោរពកោតក្រែងអ្នកមានគុណ !; ចូរនាំគ្នាទៅចុះ !; ហ៏, យកចុះ ! ។ អាណត្តិកម្ម ការធ្វើអាណត្តិ ។ អាណត្តិការណ៍ ហេតុឬដំណើរនៃអាណត្តិ ។ អាណត្តិកិរិយា កិរិយាសព្ទប្រាប់សេចក្ដីបង្គាប់ (ព. វ.) ។ អាណត្តិភាព ភាវៈនៃអាណត្តិ ។ អាណត្តិលក្ខណៈ ឬ --លក្ខណ៍ លក្ខណៈនៃអាណត្តិ ។ អាណត្តិវាចា, --វាទ ឬ --ពាក្យ សម្ដីបង្គាប់; សម្ដីមត់ឬណាត់គ្នា ។ អាណត្តិសញ្ញា សញ្ញាតាមដំណើរដែលបានមត់ឬណាត់គ្នារួចហើយ; គ្រឿងសម្គាល់ឲ្យដឹងតាមដំណើរដែលបានប្រាប់ ឬ បង្គាប់រួចហើយ (មានលក្ខណៈឬទំនងថាដូច្នោះៗ) ។ អាណត្តិសព្ទ សូរស្គរឬត្រែជាដើមប្រាប់អាណត្តិសញ្ញា ។ល។