អារាម
--រ៉ាម សំ. បា. ( ន. ) ប្រទេសឬទីដែលនាំទឹកចិត្តឲ្យរីករាយសប្បាយ គឺ សួន, សួនច្បារ; អាវាសដែលមានសួនច្បារនិងកុដិលំនៅនៃពួកបព្វជិត ។ ខ្មែរហៅចំពោះតែទីវត្តរបស់បព្វជិតថា អារាម ឬ វត្តអារាម (ទីវត្តបានជាហៅ អារាម ព្រោះកាលពីក្នុងសម័យបុរាណព្រេងនាយ គេច្រើនយកសួនច្បារឬឱទ្យានធ្វើជាអាវាសសម្រាប់ពួកបព្វជិត ដូចយ៉ាងវត្តវេឡុវ័ន (ក្នុងពុទ្ធកាល) ជាដើម; ឬពុំនោះក្នុងទីវត្តទាំងពួងគេដាំដើមឈើតូចធំមានរបៀបជាសួនច្បារឬជា ឧទ្យាន ជាទីសប្បាយប្លែកជាងភូមិលំនៅរបស់ពួកគ្រហស្ថ, ដោយហេតុនេះទើបហៅថា អារាម “សួន” ឬ “ទីនាំទឹកចិត្តឲ្យរីករាយសប្បាយ, ទីសប្បាយប្លែកជាងភូមិគ្រហស្ថ”)។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. --រ៉ាម៉ៈ, ដូចជា អារាមករ ឬ--ការ អ្នកសាងសួនឬអ្នកសាងវត្ត (បើស្ត្រីជា អារាមការិកា) ។ អារាមចេតិយ ឬ—ថូប, --ស្តូប ចេតិយឬស្តូបក្នុងអារាម ។ អារាមនាយក ឬ អារាមាធិបតី (--ម៉ាធិប៉ៈតី) ចាងហ្វាងសួន (បើស្ត្រីជា អារាមនាយិកា) ។ អារាមបាល អ្នករក្សាអារាម គឺអ្នកថែសួនឬអ្នកថែវត្ត (បើស្ត្រីជា អារាមបាលី ឬ អារាមបាលិកា អ. ថ. --ប៉ា--) ។ អារាមបុស្ប-- (--បុស) ឬ --បុប្ផា ផ្កាក្នុងសួនឬក្នុងវត្ត ។ អារាមព្រឹក្ស ឈើក្នុងសួនឬក្នុងវត្ត ។ អារាមភូមិ ទីសួន ឬទីវត្ត ។ អារាមវត្ថុ របស់ឬអ្វីៗមានដើមឈើជាដើមមាននៅក្នុងវត្ត (ព. វិ. ពុ.) ។ អារាមវប្បកម្ម (--វ៉ាប់-ប៉ៈ-កាំ) ការដាំសួនច្បារ, សិល្បៈខាងសួនច្បារ ។ អារាមវប្បករ (--ក) អ្នកដាំសួនច្បារ, អ្នកប្រកបកិច្ចការខាងការដាំឈើសម្រាប់សួនច្បារ (បើស្ត្រីជា អារាមវប្បការិកា) ។ អារា-មាធិការ (--ម៉ា--) ចៅអធិការវត្ត (ហៅ អាវាសាធិការ ក៏បាន) ។ ព. កា. ថា : អារាមាធិការ ចេះធម៌អាថ៌អ្នកគ្រប់គ្រង ទើបត្រូវតាមទំនង នាយកៈ-ធម៌ប្រាំមួយ ។ បើខ្វះធម៌ទាំងនោះ ច្រើនមានមោះហ្មងឲ្យព្រួយ ឥតមានអ្នកណាជួយ ត្រូវតែខ្លួនជួយខ្លួនឯង ។ល។