ទ័ន ឬ ទ័នឌៈ សំ. បា. ( ន. ) (ទណ្ឌ) ដំបង, ឈើច្រត់; កំណាត់ឈើ; អាជ្ញា; ការពិន័យ; ទោស, កំហុស ។ (រ. ស.) : ព្រះទណ្ឌៈ (ដំបងក្សត្រ) ។ ទោសទណ្ឌ ទោសជាអាជ្ញា ។ ទណ្ឌៈ
