រោគ
សំ. បា. (រោក, បើផ្សំជាបទសមាសរៀងពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. រោគៈ) ន. ការឈឺចាប់, ការឈឺចាក់ដោត, ជំងឺ, អាពាធ, អាម័យ : កើតរោគ, ថ្នាំរម្ងាប់រោគ ។ រោគបុរស ឬ រោគស្ត្រី កាមរោគ (រោគស្វាយ, ប្រមេះ) ។ រោគសង់ផ្ទះ (ព. ប្រ.) រោគដែលកើតនៅយូរតត្រំតត្រើយ ។ល។ ព. ប្រ. កើតរោគ ឈឺចិត្ត; កើតទាស់ទែងគ្នា ។ រោគក្ស័យ (រោគ័ក-ក្សៃ) ដំណើរអស់រោគហើយ; ការស្បើយរោគ ។ រោគក្សេម (រោគ័ក-ក្សែម) សេចក្ដីក្សេមចាករោគ, ដំណើរជាពីឈឺ ។ រោគនិទាន (--គៈ--) ឈ្មោះតម្រាពេទ្យបុរាណនិយាយអំពីកំណើតរោគ និងការប្រកបថ្នាំបំបាត់រោគផ្សេងៗ ។ រោគនិទ្ធ (--គៈនិត) លំនៅរោគ, សំបុករោគ : រូបកាយយើងនេះជារោគនិទ្ធ ។ រោគព្យាបាល (--គៈ--) ការរក្សារោគ, ការថែជំងឺ ។ រោគព្យាបាលកៈ (--គៈព្យាប៉ាល៉ៈកៈ) ឬ រោគព្យាបាលក៍ (--បាល) អ្នកថែជំងឺ; បើស្ត្រីជា រោគព្យាបាលិកា ។ រោគភូ (--គៈ--) កន្លែងកើតរោគ (រាងកាយ) ។ រោគរាជ (--គៈ--) សេ្តចរោគ គឺរោគរបេង, វណរោគ ។ រោគរាតត្បាត រោគរាលដាល, រោគឆ្លងពីមួយទៅមួយ ដូចយ៉ាងអាសន្នរោគនិងអុតជាដើម ។ រោគលក្ខណៈ ឬ រោគលិង្គ (--គៈ--) លក្ខណៈ, អាការរបស់រោគ ។ រោគវិនិច្ឆ័យ (--គៈ--) ការវិនិច្ឆ័យរោគ, ការពិនិត្យជំងឺ, ទំនាយរបស់ពេទ្យអំពីអាការរោគតាមមូលហេតុដែលបណ្ដាលឡើង : គ្រូពេទ្យធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ, តាមវិនិច្ឆ័យរបស់គ្រូពេទ្យថា កុមារនេះមានជំងឺក្រុនចាញ់ ។ រោគសន្និបាត (--គៈ--) ប្រទេសជាទីប្រជុំនៃរោគ (រាងកាយ); ការប្រជុំនៃរោគ, ដំណើរកុះកុមនៃរោគ ។ រោគសមុដ្ឋាន (--គៈ--) ទីតាំងនៃរោគ, កំណើតរោគ ។ រោគសមុទាយ (--គៈ--) ដូចគ្នានឹង រោគសន្និបាត ដែរ ។ រោគសាន្ត ឬ រោគសាន្តិភាព (--គៈ--) ការរម្ងាប់រោគ, ដំណើរស្បើយរោគ ។ រោគសាស្រ្ត (--គៈ--) ក្បួនឬ វិទ្យាពេទ្យស្ដីពីមូលហេតុនិងអាការរោគផ្សេងៗ ។ រោគសិល្បៈ (--គៈសិល-ប៉ៈ) វិជ្ជាបំបាត់រោគ, ចំណេះផ្សេងៗ សម្រាប់ពេទ្យ, វិជ្ជាពេទ្យ ។ រោគហារិន ឬ --ហារី (--គៈ--) អ្នកកម្ចាត់ឬបំបាត់រោគ (ពេទ្យ) ។ល។
រោក ( ន. ) ឈ្មោះឈើតូចដើមស្ទើរជាវល្លិច្រើនដុះលើដំបូក; មាន ២ ប្រភេទ គឺ រោគស, រោគក្រហម គេច្រើនប្រើជាថ្នាំរម្ងាស់រោគឫសដូងវិលជាដើម (សរសេរជា រោក ក៏មាន) ។
- ភូមិនៃឃុំស្ពានស្រែង