លេខ
ល៉េក សំ. បា. ( ន. ) គំនូសប្រាប់ចំនួនសំខ្យា : លេខ ១, ២, ... ៩, ១០ ។ លេខចតុព្វិធ (ល៉េក-ចៈតុប-ពិត) លេខ៤យ៉ាងគឺ លេខបូក, លេខសង, លេខគុណ, លេខចែក ។ លេខផា (ព. សា.) លេខនព្វន្ត (បុរាណច្រើនប្រើក្នុងក្បួនហោរ) ។ លេខយ័ន្ត (ព. បុ.) លេខដែលគេសរសេរចុះក្នុងយ័ន្តត្រង់កន្លែងដែលត្រូវចុះលេខ : ចេះលេខយ័ន្តមន្តអាគម ។ លេខវិជ្ជា ឬ--វិទ្យា (ល៉េខៈ--) វិជ្ជាសម្រាប់គិតចំនួន, វិជ្ជានព្វន្ត ។ លេខវិញ្ញូ, --វិទ, --វិទូ (ល៉េខៈ--) អ្នកចេះលេខវិជ្ជា, អ្នកពូកែខាងវិជ្ជានព្វន្ត ។ មេលេខ មេទន្ទេញក្នុងលេខវិជ្ជា, មេនព្វន្ត ។ល។
លេខ ល៉េខៈ សំ. បា. ( ន. ) ការសរសេរ; ការគូស, គូរ, វាស; គំនូរ; ស្នាម, គំនូស; អក្សរ; សំបុត្រ, ចុតហ្មាយ; គ្រឿងសម្គាល់; ទេវតា;... ។ លេខចុណ្ណិកា ដី-ស; ជក់សម្រាប់គូរ, សម្រាប់លាបថ្នាំ ។ លេខបត្រ ឬ លេខ្យ- (ស៉េខៈប័ត ឬ ល៉េខ្យៈ--) ក្រដាសសរសេរ; សៀវភៅសម្រាប់សរសេរ ។ លេខភណ្ឌ (លេខៈភ័ន) ប្រដាប់សម្រាប់ប្រើការសរសេរ មានប៉ាកកានិងខ្មៅដៃជាដើម : អ្នករៀនត្រូវមានលេខភណ្ឌឲ្យសព្វគ្រប់ កុំឲ្យខ្វះនេះខ្វះនោះ ។ លេខហារិន ឬ--ហារី បុរសអ្នកនាំសំបុត្រ, អ្នករត់សំបុត្រ, បុរសប្រៃសណីយ៍; បើស្ត្រីជា លេខហារិនី ។ល។