Jump to content

វត្ថុ

ពីWiktionary

វ័ត-ថុ បា.; សំ. សំ. ក្ល. ( ន. ) (វស្តុ, ពស្តុ; ប្រើ​ឃ្លាត​ក្លាយ​មក​ជា ភ័ស្តុ) របស់​ជា​ទី​តាំង; លំនៅ; ទី; ទី​ដី; ចម្ការ; ទ្រព្យ; អីវ៉ាន់; រឿង; រឿង​និទាន; ហេតុ; ដើម​ហេតុ; ដំណើរ​សេចក្ដី; ខ្លឹម, ខ្លឹមសារ; គុណ​សម្បត្តិ; ព្រះ​រត្នត្រ័យ ។ល។ : ខ្ញុំ​មក​ដៃ​ទទេ ឥត​មាន​វត្ថុ​អ្វី​ផ្ញើ​អ្នក​ទេ ! ។ វត្ថុ​កាម សេចក្ដី​ប្រាថ្នា​ឬ​ចំណង់​ចំពោះ​ត្រង់​វត្ថុ​ដែល​នាំ​ចិត្ត​ឲ្យ​រីករាយ ។ វត្ថុ​ទេវតា ទេវតា​ដែល​អាស្រ័យ​នៅ​នា​ផ្ទះ​លំនៅ ឬ​នៅ​ទី​ដី​ចម្ការ​ច្បារ​ដំណាំ​របស់​មនុស្ស ។ វត្ថុ​និយម (--យំ) ការ​កំណត់​ធម្មតា​របស់​វត្ថុ; សេចក្ដី​កំណត់​តាម​ហេតុ ។ វត្ថុ​សម្បទា (--ស័ម-ប៉ៈ--) ការ​គ្រប់គ្រាន់​ដោយ​គុណ​សម្បត្តិ ។ វត្ថុ​ស្វាធ្យាយ ការ​រៀន​ទន្ទេញ​ចំណាំ​ឲ្យ​ស្គាល់​វត្ថុ​ផ្សេង​ៗ (ម. ព. ស្វាធ្យាយ ផង) ។ល។