សាធារណៈ
--រៈណៈ សំ. បា. ( គុ. ) (សាធារណ) ដែលទួទៅ; ដែលទុកជាកណ្ដាល, ដែលប្រើបានទាំងអស់គ្នា, ដែលមិនចំពោះមួយៗ; សាមញ្ញ, ដែលរាប់រយរាប់ពាន់ : ការសាធារណៈ ការដែលត្រូវធ្វើទាំងអស់គ្នា ។ បង្គន់សាធារណៈ បង្គន់សម្រាប់សាធារណជន ។ ផ្លូវសាធារណៈ ផ្លូវសម្រាប់ប្រជាជនទួទៅ ។ របស់សាធារណៈ របស់ដែលត្រូវប្រើបានទាំងអស់គ្នា ឬរបស់សាមញ្ញ, របស់រយ ។ ស្រីសាធារណ៍ ស្រីពេស្យា (តាមទម្លាប់, ពុំដែលប្រើថា ស្រីសាធារណៈ ទ, ធ្លាប់ប្រើតែ សាធារណ៍ ដូច្នេះឯង) ។ ព. ផ្ទ. អសាធារណៈ ឬ --ធារណ៍ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ សរសេរជា សាធារណ (--រៈណៈ), ដូចជា សាធារណការ ការជាសាធារណៈ, ការដែលត្រូវតែធ្វើទួទៅ មិនចេះអស់មិនចេះហើយ ។ ហៅដោយសន្មតិ សំដៅការលើកថ្នល់, សង់ស្ពាន, សង់ផ្ទះជាដើម របស់រាជការ : ក្រសួងសាធារណការ ក្រសួងមេការសម្រាប់រាជការ ។ សាធារណជន ប្រជាជនទួទៅ, ជនទាំងពួង ។ សាធារណដ្ឋាន ឬ--ស្ថាន ទីដែលទៅមកឬប្រើប្រាស់បានទាំងអស់គ្នា ។ សាធារណទាន ទានដែលឲ្យដល់ជនទួទៅមិនរើសមុខ (ព. ផ្ទ. អសាធារណទាន ឬ បុគ្គលិកទាន) ។ សាធារណទ្រព្យ ទ្រព្យសាមញ្ញ, របស់រាយ ។ សាធារណនាម (ព. វ.) នាមនាមដែលនៅទួទៅទៀតបាន (សាមញ្ញនាម) ។ ព. ផ្ទ. អសាធារណនាម ឬ វិសាមញ្ញនាម ។ សាធារណប្រយោជន៍ ប្រយោជន៍សម្រាប់សាធារណជន ។ សាធារណរដ្ឋ រដ្ឋដែលបណ្តារាស្រ្តជ្រើសរើសតំណាងរបស់ខ្លួន ហើយចាត់តាំងឲ្យកាន់កាប់ការផែនដី ដូចជាប្រទេសបារាំងសែសជាដើម : សាធារណរដ្ឋបារាំងសែស ។ សាធារណសុខ សេចក្ដីសុខរបស់ប្រជាជនទួទៅ ។ល។ សាធារណ៍