Jump to content
- ( ន. ) ជិវ្ហា គឺអវយវៈមួយយ៉ាងនៅក្នុងមាត់ជាអាយតនៈខាងក្នុង ជាគូគ្នានឹងរសដែលជាអាយតនៈខាងក្រៅសម្រាប់គ្រលៀសគ្រលៀវ... (រ. ស. ហៅ ព្រះជិវ្ហា) ។ វត្ថុមានរូបសណ្ឋានជាឡត មានមាត់ស្រប៉ើក សម្រាប់ផ្លុំឲ្យលាន់ឮសូរសព្ទ: អណ្ដាតប៉ី, អណ្ដាតស្រឡៃ ។
- សាច់ឈើជាដើមមានសណ្ឋានស្រប៉ើក សម្រាប់ភ្ជិតឬគ្របបិទឲ្យជិតស្រួល : លកអណ្ដាតក្តារញីឈ្មោល, អណ្ដាតគម្របផ្តិល, អណ្ដាតគម្របប្រអប់ ។ ព. ប្រ. កម្សួលភ្លើងដែលចេញពន្លឺធ្លោឡើង : អណ្ដាតភ្លើង ។ល។ អណ្ដាតត្រកួត ឬ អណ្ដាតពីរ, អណ្ដាតព្រែក គុ. (ព. ប្រ.) ដែលប្រើសម្ដីរើរុះម្តងដូច្នេះម្តងដូច្នោះយកជាការប្រាកដពុំបាន : មនុស្សអណ្ដាតត្រកួត ឬ --ពីរ, --ព្រែក ។ ព. សុ. អណ្ដាតជាអាទិ៍កន្លង គួរតែអ្នកផងប្រយ័ត្នអណ្ដាត (គួរតែប្រយ័ត្នមាត់ កុំនិយាយឲ្យភ្លាត់ខុស) ។ ស្លាប់ព្រោះអណ្ដាត ស្លាប់ព្រោះមាត់, ព្រោះសម្ដី ។ ល្អព្រោះអណ្ដាត ល្អព្រោះមាត់, ព្រោះសម្ដី ។
