អ័ក្ស
អាក់ សំ.; បា. ( ន. ) (អក្ស; អក្ខ “ស្នួល; ភ្លៅ (មានភ្លៅរទេះជាដើម)” គ្រឿងប្រដាប់របស់ខ្មែរមួយប្រភេទ ធ្វើដោយឈើខ្លឹម មានកាំ, មានរបារ ខាងខ្នង មានសណ្ឋានមូលៗ ខាងពោះមានសណ្ឋានសំប៉ាតៗ រាយរង្វើលៗចុងទាំងពីរខាងបញ្ចុះភ្ជាប់នឹងចុងកាំ, មានភ្លៅ (អ័ក្ស) វិលបាន, មានជើងទ្រមាំ, មានដៃសម្រាប់កាន់រវៃឲ្យវិល; ជាប្រដាប់សម្រាប់ផាត់សូត្ររបស់ស្ត្រីខ្មែរ មានតាំងពីក្នុងបុរាណសម័យព្រេងនាយរហូតមក : ម្សិលមិញ ខ្ញុំផាត់សូត្របានមួយអ័ក្ស ។ ធ្លាប់សរសេរភ្លាត់ជា អាក់ មកយូរហើយ, គួរសរសេរ អ័ក្ស វិញ ទៀងទាត់តាមកំណើតពាក្យ ព្រោះ អ័ក្ស និង អាក់ គង់មានសំឡេងប៉ុនគ្នាទេ (បារ. ក៏ថា AXE ដូចសំស្រ្កឹត អក្ស “ស្នួល; ភ្លៅ” នេះដែរ) ។