ឫស
( ន. ) អវយវៈចំណែកមួយរបស់រុក្ខជាតិ, តិណជាតិ, វល្លិជាតិ ដែលដុះចាក់ចុះទៅក្នុងដី សម្រាប់ស្រូបយករសជាតិដី ដូចជាអាហារឬដែលដុះəស្រោបដើមឈើជាដើម : ឫសឈើ, ឫសស្មៅ, ឫសវល្លិ, ឫសប្រទាលផ្ញើប្រាណ ។ ចុងគល់ធ្មេញដែលដុះក្នុងសាច់អញ្ចាញធ្មេញ : ឫសធ្មេញ ។ ឫសកែវ ឫសដែលដុះចាក់ត្រង់ទៅក្រោម ជាឫសសំខាន់របស់ឈើ (ប៉ុន្តែឈើខ្លះឥតឫសកែវក៏មាន) ។ ព. ប្រ. ទីពំនាក់យ៉ាងមាំ; មុខការយ៉ាងសំខាន់; ដំណើរសម្រេចប្រយោជន៍ស៊ប់ : អាងមានឫសកែវ; ចាក់ឫសកែវ ។ សំយោជនក្កិលេស : បុគ្គលដែលបានផ្ដាច់ផ្តិលកិលេសជាឫសកែវអស់រលីងហើយ ហៅថា អរហន្ត ។ ឫសរយាង ឫសដែលដុះចាក់ជ្រែងចេញទៅខាង ។ ព. ប្រ. ទីពំនាក់, មុខការ, ការសម្រេចប្រយោជន៍, កិលេសបន្ទាប់បន្សំ : ផ្ដាច់ឫសរយាងរួចសឹមផ្ដាច់ឫសកែវ ។ល។
- (ភាសាវិទ្យា) root, racine វចនតាមួយបែប ដែលឥតមានអត្ថិភាពជាពាក្យឯករាជ្យក្នុងភាសា ដែលជាធាតុរួមនៃពាក្យមួយចំនួនក្នុងសន្តានជាមួយគ្នា។ តាមវចនានុក្រមភាសាវិទ្យារបស់លោក Jean Dubois & alii (Larousse), racine (ឫស) អាចមាន radical ច្រើន, ឧទាហរណ៍: ក្នុងភាសាបារាំង ឫស [vən] (មក) មាន radical ពីរ : [vən-] (ven-) ដូចមានក្នុងពាក្យ [vənir] (venir), [vənɔ̃] (venons), ... និង [vjɛn-] (vienne) ដូចមានក្នុងពាក្យ [vjɛn] (vienne/viennent), ...។
ការពន្យល់អំពី ឫស បានបង្ហាញឱ្យឃើញថា racine ខ្លះអាចមាន radical ច្រើនហើយ យើងបានប្រែពាក្យ racine ថា ឫស។ ដោយផ្អែកលើប្រព័ន្ធ សូរ-កាឡាសូរ, រូបតា-កាឡារូប យើងអាចប្រែ radical ដែលជារូបផ្សេងៗនៃ racine ថា កាឡាឫស។