ក្សត្រ
- ក្ស័ត សំ. ( ន. ) (ក្សត្រ, ក្សត្រិយ) ស្ដេច;
- បើតាមន័យខាងដើមកប្បប្រែថា “មេស្រែ” ។ ក្សត្រិយ៍
- (ប្រវត្តិសាស្ត្រ) អ្នកដឹកនាំនិងវីរជនយោធា ដែលបានកំណត់នៅក្នុងប្រព័ន្ធសង្គមនៃគម្ពីរវេទដោយមានភារកិច្ចការពារ និង ដឹកនាំសង្គមហិណ្ឌូ។
- ចំណែកក្នុងសង្គមខ្មែរវិញ <<ក្សត្រ>> មានន័យដើម ប្រែថា <<មេស្រែ>> ឬ ហៅព្រះមហាក្សត្រថាជា <<ស្ដេចផែនដី>>។ ឧ. ឯកសារមហាបុរសខ្មែរ <<ផែនដីព្រះស្រីសុរិយោពណ៌>>។