គហបតី
គៈ-ហៈ-ប៉ៈ-ដី បា.; សំ. ( ន. ) (គហ “ផ្ទះ” + បតិ “ម្ចាស់; មេ; ចៅហ្វាយ”; គ្ឫហបតិ) បុរសជាម្ចាស់ផ្ទះ; អ្នកមានធនធានស្ដុកស្ដម្ភ; ពាណិជដែលមានភោគសម្បត្តិច្រើន; សេដ្ឋី ។ ឥត្ថី. គហបតានី ។
គៈ-ហៈ-ប៉ៈ-ដី បា.; សំ. ( ន. ) (គហ “ផ្ទះ” + បតិ “ម្ចាស់; មេ; ចៅហ្វាយ”; គ្ឫហបតិ) បុរសជាម្ចាស់ផ្ទះ; អ្នកមានធនធានស្ដុកស្ដម្ភ; ពាណិជដែលមានភោគសម្បត្តិច្រើន; សេដ្ឋី ។ ឥត្ថី. គហបតានី ។